Op het moment dat ik deze column schrijf zie ik de schaapjes die in het weiland grazen. Ondanks de bevroren grond en het koude gras eten ze smakelijk door en genieten ze van hun dagelijkse kost.
Elke dag opnieuw doen ze hetzelfde lijkt het en toch is elke dag anders als je goed oplet. Zo nu en dan maken ze sprongen, rennen ze achter elkaar en dan dagen ze elkaar weer uit en zo spelen ze de met de dag.
Ondanks dat ze niet spreken, communiceren ze wel degelijk met elkaar. Komen er nieuwe schapen bij dan worden die gewoon geaccepteerd als ‘een van hun‘.
Als we naar de mens gaan kijken hebben we denk ik een grootst punt dat wat wij hier mogen leren van de schapen. We zijn namelijk allemaal ‘een met elkaar’ alleen dat willen we dat niet aanvaarden.
Het kan er niet in bij de meeste mensen dat we ons gaan identificeren aan een zwerver, zwever, iemand die zich niet inzet voor de maatschappij of die nietsnut die heel de dag voor de televisie hangt, daar heb je liever een oordeel over dan dat je je in kunt denken dat je ‘een van hun’ bent.
Anderzijds kun je ook weer tegen mensen opkijken, bijvoorbeeld een bekende zanger die de wereld rondreist en bakken vol geld verdient of Justin Bieber, zo jong en alles wat zijn hartje begeert en vooral zo geliefd.
Zolang je personen onder of boven je plaatst moet je moeite doen om erbij te horen. En het proces blijft gaande als je niet kunt accepteren dat je ‘een van ons’ bent.
Je blijft dan in gradaties denken en je zult nooit dat echte gevoel van puur verbinden voelen want dat kost namelijk alleen maar (veel) moeite.
Kijk nog eens goed naar je familie, gezin, vriendschappen en de mensen om je heen waarin je aangaf tot hier reikt mijn grens tot liefhebben, de pijn die je voelde om niet geaccepteerd te zijn terwijl je graag ‘een van hen’ wilde voelen.
Je wilde waarschijnlijk graag een deel van hun leven zijn. Helaas liep het fout omdat hersenspinsels jou wilde laten geloven dat ze jou niet genoeg lief konden hebben en andersom precies hetzelfde, de ander geloofde ook zijn eigen creaties van gedachten over de liefde.
Ik ben niet alwetend echt niet maar kan het niet zo zijn dat de taal van het hart, niet veroordeelt, niet oordeelt en alleen maar wil verbinden?
Is het niet zo dat als jij jezelf als ‘een van hen’ accepteert dat anderen dat gevoel oppakken en ook jou het gevoel willen geven dat ze je een prachtig mens vinden?
Lieve mensen we zijn ‘een met elkaar’, laten we daar eens vanuit gaan.
Laten we eens stoppen met dat anderen zouden kunnen denken dat je meer of minder bent.
Stop met jezelf te veroordelen dan stopt het vergelijken met anderen ook. Als je gedachten gaan tegensputteren omdat je nu personen voor je ziet waarin je dit proces herkent: wees even stil. Hierdoor zet je de tijd even stil en laat je het hart spreken.
Het Hart zal spreken en zeggen dat je ‘een van ons allen bent, uniek en overweldigend mooi’.
Straal en laat anderen voelen dat ze ‘een van ons’ zijn. Verwelkom de medemens vanuit je hart.‘Heb elkander lief’.
Liefs Annemarie
