Er werd mij gevraagd of ik mijn visie wil schrijven over een-saamheid. Bij deze:
Eenzaamheid bestaat in werkelijkheid niet, maar kan zeker worden gevoeld. Het is het gevoel dat je afgescheiden bent en dat je er alleen voor staat, zeker in deze dagen. Je kunt het gevoel ook hebben als je veel mensen om je heen hebt verzamelt en toch de aansluiting van verbondenheid mist.
Als je dan toch het gevoel van eenzaamheid hebt, weet dat als je geen aansluiting zoekt, het (buitensluitend) gevoel blijft.
Afwijzende gedachten zoals: ‘ik voel mij alleen’, verandert de situatie niet. Soms heb je er ook de kracht en de zin niet meer voor om de beweging van verbinding in gang te zetten.
Aansluiting zoeken kan in jou zelf, maar je kunt ook contact maken met anderen door te zeggen wat jij werkelijk voelt. Soms kan een gesprekje heel veel energie geven.
Vaak zit daar ‘het probleem’, je wilt gezelligheid en aanspraak, maar de pure aansluiting van ‘samen’ is er niet om wat voor reden dan ook.
We zijn allen een-(te) saam, dat is, maar je gedachten kan dit gevoel negeren en/of afwijzen. Hierdoor lijkt het dat de toevloed van liefde is afgesloten, maar dat is slechts een (gewijzigde) gedachte die niet waar is. Van nature zijn wij verbinders en liefhebbers.
Open je hart als je echt wilt dat iemand je kan ‘bereiken’.
Nu is dit slechts mijn visie die ik deel. Er zijn vele visies op een onderwerp.
Liefs Annemarie
